Suplementacja w stwardnieniu rozsianym

Aktualny stan wiedzy medycznej pozwala z całą pewnością stwierdzić, że prawidłowo skomponowana dieta łagodzi dolegliwości towarzyszące stwardnieniu rozsianemu, wpływając tym samym na ogólną poprawę samopoczucia i jakości życia chorych. Udowodniono również negatywny wpływ niektórych produktów spożywczych na przebieg choroby. Starannie zaplanowany jadłospis jest więc ważnym elementem radzenia sobie z SM.

Znaczenie diety w stwardnieniu rozsianym

Stwardnienie rozsiane to bardzo trudne schorzenie, zaliczane jednocześnie do chorób neurologicznych i chorób z grupy z autoagresji. W przebiegu SM chory zmaga się z dolegliwościami wywoływanymi przez ogólnoustrojowy stan zapalny, ale najbardziej uciążliwe są objawy neurologiczne. Dlatego terapia SM powinna przebiegać wielotorowo, musi być ukierunkowana na różne obszary funkcjonowania i obejmować różne elementy. Oprócz farmakoterapii wskazana jest zmiana stylu życia, w tym przede wszystkim wdrożenie zdrowej, indywidualnie skomponowanej diety – mówi specjalista z Instytutu Medycyny Funkcjonalnej w Warszawie.

Zintegrowane metody leczenia stwardnienia rozsianego kładą olbrzymi nacisk na sposób odżywiania cierpiącej osoby. W diecie chorych na SM istotne jest dostarczanie składników odżywczych, których niedobory są zarówno wynikiem, jak i jedną z potencjalnych przyczyn schorzenia. Osoby zmagające się ze stwardnieniem rozsianym wykazują zwiększone zapotrzebowanie na witaminy, mikro- i makroelementy regulujące pracę układu immunologicznego, łagodzące stan zapalny organizmu i wzmacniające strukturę komórek nerwowych.

Kiedy potrzebna jest suplementacja u chorych na SM?

Wdrożenie suplementacji w terapii stwardnienia rozsianego powinno być poprzedzone próbą uzupełnienia brakujących składników odżywczych z ich naturalnych źródeł. Plany dietetyczne dla osób z SM uwzględniają posiłki o większej zawartości wielonienasyconych kwasów tłuszczowych w odpowiednich proporcjach (z ryb, olejów roślinnych i warzyw), antyoksydantów, w tym witamin C i E zawartych np. w owocach i warzywach, niektórych ziołach, a także innych związków o działaniu przeciwzapalnym, przeciwutleniającym i immunomodulacyjnym, takich jak kwercetyna, resweratrol, likopen, beta-karoten i wielu innych.

Jeżeli mimo stosowania się do zaleceń żywieniowych u chorego w badaniach krwi dostrzegalne są niedobory, konieczna okazuje się suplementacja. Najczęściej chorzy na SM potrzebują suplementacji antyoksydantami, jak witamina C i E, kwas alfa-liponowy czy selen. Dodatkowo warto włączyć witaminy z grupy B, a także cynk, magnez, koenzym Q10 i kwasy tłuszczowe omega-3. Bardzo częstym zjawiskiem wśród osób zmagających się upośledzoną pracą układu odpornościowego jest niedobór witaminy D3 i to ją należy wdrożyć do codziennej diety w pierwszej kolejności.